Afgelopen week vond de prijsuitreiking van de National Geographic fotowedstrijd plaats. Nee, helaas heb ik geen prijs in de wacht gesleept. Die ging naar een paar andere briljante opnames en fotografen. In deze blog neem ik je wel even mee terug naar de fotowedstrijd, Terschelling en hoe ik het beleefd heb met als garnering wat foto’s die ik maakte op het bewuste Terschellinger strand die avond op de 18e maart.

Van Terschelling naar Amsterdam

Onderweg met de Landrover van Puur Terschelling over het Terschellinger strand

Vorige week woensdag was het dan zover. De prijsuitreiking van de National Geographic fotowedstrijd die voor de negende keer plaatsvond. Ik was genomineerd met de foto van het fameuze Terschellinger drenkenlingenhuisje. Een foto die ik 18 maart van dit jaar maakte. Pas 8 maanden geleden, maar het lijkt alweer zo ver weg. Maar samen met Sander Grefte had ik dus met Puur Terschelling een Landrover rit naar dit plekje op het strand geboekt. Niet goedkoop, maar het is het zeker waard. Een avond op het strand, frisjes, bijzonder licht maar niet het licht waarop we hadden gehoopt. Achteraf, prima licht want ik bereikte er in September mijn nominatie in de National Geographic fotowedstrijd mee. In dit blog wat ik eerder dit jaar schreef lees je er nog meer over.

In Amsterdam

Genieten op het strand van de sfeer en het weer

Uiteraard nam ik Sander mee als introducee. Samen uit, samen thuis. Althans zo voelde het voor mij. Na Sander al enkele weken niet gezien te hebben, hem opgepikt op station Veenendaal de Klomp en voor we het wiste zaten we in de McDonalds in Breukelen, om op tijd in Hotel Amsterdam Arena te zijn. Achteraf hadden we die Mc wel kunnen overslaan, want ze serveerden ook heerlijke frieten in puntzak en hamburgers voorafgaande aan de prijsuitreiking….. sja wel andere koek dan een ‘hapje en een drankje’. Zelf was ik vrij relaxed…. Ik maak me geen illusies over dit soort dingen. Er zijn zoveel mooie foto’s en briljante fotografen in de wereld. Enkele mensen die op me gestemd hadden, omdat ze mij kenden en mij het gunden hadden al gezien en mij laten weten dat ik serieuze concurrentie had. Dat wil niet zeggen dat ik niet trots ben, juist dat wel want WAUW genomineerd zijn in deze wedstrijd……wie had dat gedacht?! Ik in elk geval niet.

Zaal open

iPhone kiekje bij het binnenlopen van de zaal

Het is rond half 8 en de zaal gaat open. Even een kiekje met de iPhone en de prachtige zaal van hotel Amsterdam arena in me opnemen. We vinden een prima plekje op 1/3e vooraan. De meeste mensen zitten al vrij snel en na wat woorden van de National Geographic mensen genoten van de presentatie van Laura Vink. Ze vertelde over dat je zeker moet doen wat jij leuk vindt en mooi vindt aan de hand van een paar prachtige foto’s. En dat ondanks dat je zelf soms erg enthousiast kan zijn bij een foto, omdat je er voor dag en dauw voor bent opgestaan, niet altijd bij de kijkers wordt gezien je toch gewoon moet door gaan en luisteren naar je gevoel.

Dit verhaal herkende ik helemaal. Althans het tegenovergesteld, want juist de foto van het Terschellinger strandhuisje had ik helemaal niet het gevoel een schitterende foto gemaakt te hebben. Na deze foto in April op Flickr geplaatst te hebben, ermee Explore bereikt te hebben (één van de beste bekeken foto’s van 2017) wist ik wel hoe anderen er naar konden kijken. Da’s wel een mooie graadmeter, als je zelf twijfelt over je foto om dan eens online te plaatsen en reacties te peilen. Anderzijds ik heb nu ook een aantal foto’s online gedeeld waar ik zelf helemaal happy van ben geworden (Dolemieten) en die worden lauwtjes ontvangen. Dat zegt precies wat Laura in haar 10 minuten vertelde. #leuk

Spanning neemt toe

de B-keuze – een iets andere compositie dan de ingezonden foto

Na de presentatie gingen we vrij snel door naar de bekendmaking van de publieksprijs dier en juryprijs. En jeetje opeens besefte ik me dat we uit ruim 11.000 deelnemers, fotograven zijn geselecteerd. Maar liefst 14.000 inzendingen waren er en meer dan 20.000 stemmen zijn er uitgebracht! En daar zit ik dan tussen met 35 andere mede fotografen in een zaal in Amsterdam. Ik kan je zeggen, vanaf dat moment ging mijn hartslag steeds verder omhoog. Het maakte me vooral bijzonder trots J

De winnaar van de publieksprijs Dier werd eerst bekend gemaakt en erna de juryprijs. En wauw wat een bijzonder foto koos de vakjury. Mascha van Lynden tot Oldenaller won met haar foto die ze in haar kas achter in haar tuin maakte van een vlinder die enkele seconden nadat de vlinder uit de pop was had vastgelegd. Op groot scherm en grote afdruk zie je zo mooi hoe de vleugels nog in elkaar verfomfaaid zitten! Zo leuk om deze unieke foto en haar daar te zien stralen. En toen ging de hartslag verder omhoog. De juryprijs landschap kwam eraan.

129 slagen per minuut

nog even vlak voordat alle kleur weg was het huisje ingekleurd met ons zaklampje

Met eerst een carrousel van de 12 genomineerde foto’s. Maar wacht even wat gebeurt er. Mijn foto wordt niet kort besproken, Sander stoot me aan en mijn hartslag versneld…. nee het zal toch niet???? In elk geval een blik op mijn Apple Watch en de hartslagmeter laat mijn hart sneller slaan. Ik zit al ver in de 100! Oops, dat komt overeen met een serieus stukje lopen! Dan rond kwart voor 8, 120 slagen per minuut! Marcel van Balkom wint de juryprijs. Applaus klinkt om mijn hartslag te laten zakken. Dan de vakjuryprijs en weer een mooie inleiding. Het is een foto gemaakt in Nederland en een mooie lijn in het grafische beeld.

Even, heel even denk ik….zal het dan toch… maar nee al direct wordt duidelijk dat Marcel van Balkom de dubbel te pakken heeft met zijn schitterende foto van de Zeelandbrug.

De mooie avondkleuren en dankzij gebruik van een polarisatiefilter neemt hij ons heel mooi ook in het mee water, waar een krabbetje goed te zien is! Mijn hartslag is al vrij snel weer in normale rustmodus om te zien hoe de prijs voor de fotografie van mensen wordt bekend gemaakt en de eindwinnaar wordt verkozen. Ook hier wint de schitterende vlinder foto.

Trotser dan trots

Alle genomineerden mogen met de winnaars op het podium en daar even op dat podium staan denk ik: “Wauw dat heb ik als zelfbenoemd landschapfotograaf die fan is van het blauwe uur toch maar even mooi meegemaakt!” Vol trots om hier te mogen zijn pak ik een biertje met Sander, spreek en schud ik nog even de hand van diverse mensen en verlaten we rond 10 uur Amsterdam. Op de weg terug keuvelen we alweer over onze plannen voor 2018! Waarbij eerst volgende maand Sander nog kans maakt op een fraaie prijs in de Lowland photocontest.

Je bekijkt de winnende foto’s overigens hier: http://www.nationalgeographic.nl/fotografie/2017/11/winnaars-national-geographic-fotowedstrijd-2017

error: Content is protected !!