Fotoreis 7 dagen in de vista’s van Lake District, Cumbria, England

Na de Vogezen en IJsland was het plan om winter 2024 samen met Julien en Sander natuur- en landschapfotografie het Engelse Lake District te gaan beleven. Het idee ontstond al in IJsland. Zo gezegd, zo gedaan. Vele whatsappjes later hadden we najaar 2023 de fotoreis gepland. In deze blog neem ik jullie mee door mijn belevenissen in Lake District. Een fotoreis waar ik leerde over mezelf en mijn fotografie en vooral genoot van het landschap en de omstandigheden om in te fotograferen.

De reis duurde van zaterdag 17 februari tot zaterdag 24 februari en bracht ons via Arnhem Centraal Schiphol, Manchester tot Portinscale in Lake District nabij Derwent Water. Na een korte vlucht van nog geen “20 minuten grapte Sander”, bereikten we Engeland. Daar ontmoeten we Julien in de bus naar de autoverhuur. Voor we er erg in hadden, reden we aan de linkerzijde van de weg onderweg naar een week lang fotograferen in het vooruitzicht. Best een leuke ervaring om zeg maar autorijden opnieuw te ervaren door links in te stappen, links het stuur te vinden en links van de weg te rijden. Het wende snel dankzij de  extreem krappe Lake District wegen mijn stuurmanskunst te verbeteren in een auto met het stuur aan de verkeerde kant. In tegenstelling tot IJsland, maar net als de Vogezen, hadden we de aankomende 7 dagen een prachtig appartement met uitzicht op Derwant Water in Portinscale (Keswick). Een prima uitvalsbasis en plek om te vertoeven.

5%

Voordat ik verder ga met meer foto’s en belevenissen van de reis wil ik vooraf zeggen dat we nog geen 5% van het potentieel van Lake District hebben aangeraakt deze reis voor mijn gevoel. “Misschien is 5% zelfs al te veel reageerde Sander, misschien is het maar 1%!”. Het gebied is dermate groot en de landschappen zijn i.c.m. verschillende weersomstandigheden zo divers dat ik wel durf te stellen, dat het voor landschapfotografie super gaaf is. Het is niet voor niets dat Engelse fotografen zoals Nigel Danson, Thomas Heaton, Henry Turner en FirstMan photography (er zijn er vast veel meer te noemen) hier de meest prachtige beelden van tonen. In dat opzicht staan ze al met 1-0 voor 😉 

Direct maar de eerste tip, naast de inspiratie die je o.a. op Instagram of YouTube kan opdoen bij bovengenoemde fotografen, is het een aanrader om een fotoreisgids te hebben. Zelf had ik het boek Lake District van Fotovue aangeschaft  Met deze boeken had ik al eerder ervaring opgedaan in 2017 met de fototrip die ik samen met Aline en Maarten in de Dolomieten maakte. Dit in combinatie met de eigen gemaakte Google maps van Sander, hebben we dit boek gebruikt als naslagwerk. Het wijst je op de mogelijkheden en vanaf daar kun je het zelf naar je handzetten.

Denk vooruit als je naar Lake District gaat

Paar aanvullende tips vooraf om mee rekening te houden mocht je naar Lake District gaan.

• Parkeren doe je niet zomaar ergens langs de kant van de weg. Parkeerplekken zijn ‘schaars’ en zeker het gebied is niet alleen onder fotografen populair. Dus wees op tijd en besef dat de weekenden druk zijn met dagjes mensen en locals out for a hike.
• De tweede tip; installeer wat parkeer apps vooraf op je telefoon. Daar ter plekke doen is een afrader, want in de dalen van het prachtige gebied is amper 3G, 4G of 5G mobiel netwerk!
• En aansluitend hierop, wat losgeld voor een parkeerautomaat kan handig zijn, mocht een automaat digitaal out-of-order zijn. Wij hebben het met kunst en vliegwerk opgelost. Veel parkeerplaatsen zijn van National Trust (https://www.nationaltrust.org.uk/visit/lake-district) en anders zijn er diverse parkeerapps. Ik heb bijvoorbeeld de Ring Go app gebruikt, maar installeer ze vooraf en meld je aan. Zelf had ik vrijdagochtend bij Ellterwater erg veel geluk dat op 20 meter van de parkeerplek ik 1 streepje 4G had om de parkeerapp te activeren om ongestoord te fotograferen.

Prima start van de landschapfotografie fotoweek in Lake District

We begonnen de eerste fotodag zondagochtend dichtbij huis, bij Derwant Water om bij het bekende Friars Crag te starten. Een eenvoudige te bereiken locatie met een prachtig uitzicht over het meer en de omringende ‘heuvels’ of zoals ze ook wel genoemd worden fells. Wat heerlijk is het om die eerste foto te maken en al helemaal met die uitzicht in het blauwe uurtje. Ik moest mezelf dwingen om niet door te blijven gaan. Geef me wolken, water en ik vermaak me. Voeg daar heuvels aan toe en het is foto feest.

Na geluncht te hebben in ons heerlijke appartement was het weer tijd om er op uit te gaan. Ditmaal richting de overzijde van Derwant water, Borrowdale. Mijn eerste trappetje over de beroemde gestapelde stenen muurtjes beklommen. En letterlijk samen enkele uren vanaf een heuveltje staan te fotograferen met zijn drieën. De kunst hier was op het juiste moment een foto te maken, want als dat licht er even was dan was het effect met de berken bomen die hier overal staan voortreffelijk.

Later zijn we vanuit hier nog naar Lake Buttermere door gereden om het beroemde boompje uit de vlogs van Nigel Danson en Mads Peder Iversson te zien. Het deed me niet veel, maar dat kwam ook omdat er geen licht was. Crumock water was hetzelfde laken en pak. Veel gewandeld, weinig gefotografeerd, maar de butter cakes waren delicious! En hej na het heerlijke moment op de heuvels van Borrowdale hoor je mij niet klagen.

Acceptatie en doorzettingsvermogen

Voordat we naar Lake District gingen had ik geen echte voorstelling van het gebied en de hoogtes. Ik had goede herinneringen aan de Vogezen en dacht het daar wel mee te kunnen vergelijken. Je ziet nu en dan in de videoclips van de bekende fotografen dat ze wat hoger zitten of staan, maar nooit had ik het besef dat dit serieuze klimmetjes zouden kunnen zijn. Ik was wel door Sander gespammed over diverse giga hikes, maar verder geen idee van.

Met die informatie en na een rustige eerste dag reden we naar Grassmere in het donker. Op het programma stond deze ochtend fotograferen vanaf Loughrigg Fell (350m). Voortvarend probeer ik het tempo van Sander en Julien de steile wandelroute op te volgen. Maar foei de paden zijn nat, glad en het is steil. Deze voel ik in mijn benen als ik halverwege ben. Ik draai me om en opeens schiet de mentale kramp in mijn hoofd. Met mijn niet al te beste evenwicht en al stijve benen raak ik lichtelijk in paniek. Moet ik via dit pad ook naar beneden? Wat als….

Ondertussen komt de zon op en moeten we nog een stuk verder omhoog. Sander helpt me er doorheen en neemt notabene mijn statief mee om me te ontlasten. “That’s what friends are for”. De stress van het ochtendlicht, de steile heuvel en het gladde pad moet ik even op me in laten werken en even wordt het me te veel. Op 2/3e onder de top besluit ik te stoppen, het ergste hebben we gehad zegt Sander en dat klopt ook. Terwijl hij verder naar boven gaat (met mijn statief) besluit ik de eerste foto’s handheld te maken. Even zorgen voor wat afleiding. Weliswaar wat krampachtig en zonder statief, maar we staan er 🙂 

Sander en Julien zie ik boven me op een het andere deel van dezelfde heuvel, Loughrigg Terraces staan. Opeens komt een jogger naar boven gerend (en niet veel later als hij de top heeft aangetikt weer in rap tempo naar beneden!). Vol ongeloof sla ik het tafereel gade, waarop ik me besef waarom ik hier ben en wat het allemaal betekent voor me. In mijn eentje met de zon die achter me over Loughrigg fell tevoorschijn komt. De Langdale Pikes in het vizier met Pike O’Stickle die verlicht wordt door het ochtendlicht.

Ik maak wat meer foto’s en kies een andere route om de top van Loughrigg fell te bereiken. Het licht, de stilte om me heen zijn heerlijk en al soppend door de doorweekte bodem bereik ik de top. Voor me zie ik onderstaand beeld, waar Sander en Julien net als mij staan te genieten van het landschap met Windermere lake in de achtergrond.

Slippertje

Dat ik daarna uitglijd, als ik de top van Loughrigg Fell heb aangetikt en naar beneden loop, de camera en ik onder de blubber zitten mag geen naam hebben. Twee wandelaars helpen me mijn filterhouder en polarisatiefilter terug te vinden en we gaan weer over tot de orde van de dag. Ik besluit eerst maar even een appel te eten en te genieten van het uitzicht en besef me hoe mooi het hier is. Voor ik er erg in heb fotografeer ik en biedt het mij de nodige afleiding. Hoe ik beneden kom, daar denk ik nu even niet aan, want dat is wel het mooie aan de Lake District heuvels. Je kunt er op meerdere manieren boven en beneden komen 🙂 Dat gezegd hebbende is dat wel een van de allermooiste en meest confronterende momenten voor mij van de laatste maanden. Van deze ochtend heb ik zo ontzettend veel geleerd, niet normaal. En dat alles voor deze 360 graden views.

Als ik de middag voor mezelf heb en nadenk over deze ochtend besef ik me opeens wat voor een fotograaf ik ben, wil en kan zijn. Maar vooral dat ik geen bergwandelaar ben, maar een Hollander met hoogtevrees en de angst om te vallen. Ik ben hier om te fotograferen en dit soort beklimmingen zijn mijn limiet. In mijn hart geniet ik mateloos van de vista’s die je van boven zo’n berg of heuvel kunt maken. Maar in mijn hoofd blokkeert er iets als ik op een onregelmatig stijl en glibberig pad loop. Wellicht dan toch maar vaker de drone gebruiken 😉 En ook zonder op een berg te staan, kun je nog steeds mooie foto’s maken zeg ik tegen mezelf.

Nat, natter, natst

Met stijve benen van de ochtend ervoor, was er dinsdagochtend een iets rustiger programma tijdens de start van de dag. Plan was een wandeling langs Derwantwater te maken. Zonder verwachtingen, want het was wederom zwaarbewolkt, maar droog in tegenstelling tot wat de weersvoorspellingen nu en dan aangaven. Deze ochtend herontdekte ik mijn Benro grijsfilters en het fotograferen met lange sluitertijden effect dankzij de filters. Dat had ik al weer tijdje niet gedaan. Vandaag verrast de natuur ons ook weer. In dit geval dankzij voorzichtige opklaringen waardoor de zon meer ruimte kreeg, regenbuien aan de overzijde van het meer en dus een regenboog.

De regen in

Na deze onverwachts fijne ochtend fotografie, heerlijk geluncht te hebben was de koers geplot richting Blea Tarn. Maar zoals het hoort in Engeland en Lake District, waar bewolking is, is regen nabij. De autorit is uitdagend dankzij de smalle onoverzichtelijke weg er naar toe. In de stromende regen bereiden we ons voor om te gaan fotograferen. De Ervaring van de Vogezen kwam ons hier goed van pas, goed aankleden, je regenhoezen voor de camera en de rugtas gebruiken zijn dan wel een vereiste naast voldoende droge doeken en handschoenen. En ondanks de uitdaging die fotograferen in de regen mee brengt is het echt als je op dit soort fotoreizen bent wel de moeite waard om toch iets te doen. Want regen creëert een zachte sfeer en de kleuren i.c.m. het polarisatiefilter zijn vaak heerlijk verzadigd.

Uiteindelijk bepaalt je regenkleding en of je handschoenen hoe lang je het volhoudt. In ons geval hebben we het bijna 4 uur volgehouden. Mijn regenjas heeft het net volgehouden, kortom de Hauckland Photography kleding heeft het best goed gedaan. De camera heeft het ook overleefd dankzij de regenhoes en hetzelfde geldt voor de Tenba rugzak. Een aanrader is wel dan om een ‘lange lens’ te gebruiken. Vaak hebben deze een grote zonnekap die perfect als schild voor de regen dient, ook daagt het je uit anders te kijken en te fotograferen. Bij aankomst in het appartement alles direct laten drogen, dus het zag er weer hilarisch uit in ons appartement.

Road Side Snapping in Lake District

Het is alweer woensdag, de week is doormidden. Vandaag richting Great Mell Fell. Maar met nog steeds niet de stijve benen, na enkele meters alweer glibberen en glijden naar boven hield ik de tocht naar de top van Great Mell Fell voor gezien. Ik dacht dat ik dan maar beter plan B zou kunnen gaan doen, lekker de jongens hun ding laten doen, en ik wat road side snappen. Nog geen kwartier later belden de ‘heuveltijgers’ op dat ze terugkwamen en dat ze niet de heuvel op gingen zonder mij. Had niet gehoeven, wel super sympathiek van ze! En dat maakt voor mij steeds een feest, samen op reis en toch onze eigen unieke beelden maken en vooral elkaar vrij in elkaars waarde en fotografie wensen laten. Uniek, maar dat maakt het wederom een feest voor me. 

En zo reden we door het landschap, waar enkele mooie momenten ontstonden dankzij mijn 3 favoriete items in een foto, Licht, Lucht en Lijnen. En qua licht en luchten kun je je hart ophalen in de Engelse landschappen qua landschapfotografie, als je maar geduld hebt en een plekje vind om langs de weg te kunnen stoppen en dat lukte aardig deze keer.

Nog twee fotodagen voor landschapfotografie in Lake District te gaan

Opeens gaat zo’n week snel voorbij. Je bent van ’s ochtends tot ’s avonds lekker bezig met je passie. Maar pas donderdag kwam het besef, nog maar 2 fotodagen. Kortom het is gewoon weer genieten om een hele week met je hobby, dat wat je het liefste met je vrije tijd doet, mee bezig te zijn. Donderdagochtend loopt de wekker toch weer vroeg af. We willen kijken of we bij Blea Tarn toch geluk kunnen hebben met het weer. De weerapps geven kansjes van opklaringen, dus wekkertje weer vroeg en gewoon gaan. Een rit naar Blea Tarn vind ik echt gaaf. Smalle wegen, de bekende stenenmuurtje en heuveltjes op en af maken het rijden voor mij een feest. 

Sander stapt eerder uit, hij heeft zijn eigen route bepaald voor vanochtend. Julien heeft andere plannen qua heuvels en de wandeling die hij wil maken. Ik parkeer de auto en besloot om rondom het meertje van Blea Tarn te wandelen richting de watervalletjes. Ik blijf eerst nog boven in de locatie, maar het licht blijft uit en het is zo grijs en grauw dat ik al snel besluit richting de waterval te lopen. Ik bedenk me dat je nog beter regen kunt hebben dan dit. Ik kijk nog rond of ik interessante details vind maar niets spreekt me aan. Aangekomen bij de watervalletjes begint de foto flow te komen en maak ik verschillende beelden. Want juist met dit licht is een waterval, of zal ik het een stroomversnelling noemen het beste te fotograferen. Een fijne compositie vinden is nog niet zo makkelijk en waar ik denk in het water te staan, is het toch wel dieper dan ik dacht, zie ik aan mijn statiefpoten die ik als een soort peilstok benut.

Landschapfotografie hoort ook lange sluitertijden bij

Na verder naar beneden gelopen te zijn en nog geprobeerd te hebben een panorama van het tafereel dat voor me ligt te fotograferen, besluit ik weer terug te gaan naar de auto. Als dan het licht er door komt, ik voor mijn gevoel op de mooiste plek van de stroomversnelling sta, vind ik een nieuw perspectief door in een deel van de stroomversnelling in te zoomen.

Op de terugweg besluit ik nog even langs de klassieke foto lokatie van Blea Tarn te lopen en daar te spelen met het grijsfilter en een langere sluitertijd opname te maken. Nu is hoofdrekenen nooit zo mijn ding geweest dus op gevoel maak ik een testopname met het 10-stops grijsfilter dat ik bij me heb. Want jawel hoor een fotoreis zonder gebroken filter bestaat in mijn geval niet, eerder in de week heb ik door onzorgvuldig opruimgedrag mijn 3 stops Benro filter gebroken. Scherven brengen geluk zullen we maar zeggen, want verder is er niets gebeurt dan de eerdergenoemde glij partij op Loughrigg Fell. Achteraf, als ik weer thuis ben attendeert Ellen van den Doel me erop dat in mijn Photopills app een goede tool aanwezig is om de juiste sluitertijd in te stellen op mijn Sony A7RV, die ik eigenlijk het meeste gebruik deze fotoreis. Maar op gevoel, komen onderstaande foto’s tot stand.

Voor wie denkt dat de donderdag met deze ochtend bij Blea Tarn voorbij is, heeft het mis. Want na geluncht te hebben bij de auto, boterhammen met ham, kaas of kipfilet en een warme kop thee die nog in thermosfles zit rijden we richting Wast Water. Wederom een fraaie route en al rijdend ontvouwt zich voor me een tafereel die ik moet vastleggen. Ik heb tijdens deze week een gezonde passie voor deze bomen ontwikkeld. En als er dan wat licht op het gras valt in combinatie met schapen dan gaat mijn fotohart al sneller kloppen. Ik parkeer de auto langs de kant van de weg, de twee berggeiten blijven in de auto. Het subtiele waterige zonnetje door de hoge bewolking is net genoeg om er een fijne sfeer aan te geven. Helaas blijven de schapen niet lang op dezelfde plek, dus ik moet het doen met de fraaie bomen en de berg Illgill Head in de achtergrond.

Wast Water landschapfotografie in het gouden uur

En net alsof het zo moet zijn, bereiken we rond het gouden uur een van de fraaiste typische Lake District taferelen voor mij van deze week. Wat doet licht toch in combinatie met de fells (heveuls/bergen) die voor me liggen. Het Waste water meer, de eerder genoemde heuvels en fraaie wolken doen veel voor je foto. Alle ingrediënten voor een top beleving van landschapfotografie zijn hier dit einde van de dag aanwezig. Ik sta direct aan als ik de auto uitstap en loop een stukje terug naar waar ik eerder met de auto voorbij reed. De zon zit mooi schuin achter me en zo nu en dan raakt het licht Wasdale head met erachter de heuvels met prachtige namen als Scafel Pike, Lingmell, Great Gable en Illgill Head.

Ik pak niet mijn groothoeklens, maar besluit intuïtief dat voor mij een panorama de beste keuze is om dit indrukwekkend uitzicht vast te leggen.  Na weer veel te veel dezelfde opnames gemaakt te hebben, ik was zo onder de indruk van het tafereel dat zich voor me afspeelde, bereikte ik eindelijk de plek waar ik wilde zijn. Op het juiste moment maak ik foto’s met het laatse zachte avondlicht dat de voorgrond goud kleurt. Een heerlijk geniet moment op deze rijke fotodag. Ik speel nog even verder aan de waterkant, maar het licht is niet meer het licht zoals ik het in bovenstaande foto heb ervaren dus laat ik dit majestueuze landschap even voor wat het is. Achter me ontvouwt zich een nieuw perspectief.

Na bovenstaande foto’s te hebben gemaakt, gebeurt alsnog wat ik hoopte, het zachte avondlicht keert nog een keer terug en met het fraaie wolken dek en het laatste licht Ilgill head maak ik deze laatste foto bij Waste Water. Tijd om terug te gaan naar de auto. Moe en voldaan arriveren we na de langste autorit deze week in het donker bij ons fijne appartement en eten wat om tijdig naar bed te gaan.

Vlieg met me mee naar de regenboog rainbowshow

De avond is kort, we duiken na deze lange donderdag allemaal vroeg ons mandje in, want Julien en Sander willen de laatste dag in Lake District de Catbells, Maiden More en High Spy bewandelen. Zelf had ik het plan om naar Elter Water, Rydall water en Ambleside te gaan. Deels met een schuin oog naar het weerbericht gekeken. Het koelt af, er is regen en de kans op sneeuw op de ‘bergtoppen’ is aanwezig. De wekker loopt vroeg af, Julien en Sander verorberen voor de 6e keer deze week hun traditionele fotografie ontbijt, Kellogs cornflakes met melk. Ruim anderhalve kilo hebben ze er van op de afgelopen dagen met zijn tweeën. Ik houd het bij Griekse yoghurt, met fruit en muesli. Ruim voor zonsopkomst zet ik ze in de stromende regen onder aan de voet van Catbells af. Lees in Sander zijn blog hoe hij de vrijdagochtend als zijn hoogtepunt beleefd tijdens de wandeltocht die ze over Catbells, Maiden Moor en High Spy brengt.

Ik rijd alleen naar Elter Water over inmiddels bekende wegen in het donker. Voor me springen een paar herten de weg over, dus het blijft opletten. De regen valt nog steeds met bakken uit de hemel en als ik bij Elter Water aankom moet ik eerst zorgen dat ik de parkeerapp aan de praat krijg. Gelukkig is het licht er niet, blijft het regenen en los ik het parkeerprobleem op. Maar zodra ik het hekje van Elter Water achter me sluit rond 8 uur, zie ik als eerste een regenboog. Maar waar vind ik een goed perspectief, ik ren nog een heuveltje op maar ik vind het niet. Ik stop met fotograferen en besluit eerst maar eens verder om mee heen te kijken. In de stromende regen zoek ik verder en nu en dan laten de Langdale Pikes zich in de achtergrond zien. Inderdaad waar ik hoopte is gebeurd, wat poedersuiker sneeuw op de toppen en een klein toefje licht. Terwijl ik uiteindelijk aan het meer sta,  net alsof het zo moet zijn, ik ben al een uur buiten in de stromende regen (Time Flies When Having Patience) maak ik een eerste foto waar ik helemaal vrolijk van wordt. Een klassieker voor dit plekje dankzij de twee zwanen die het beeld in zwemmen. Ik ben er blij mee, maar het is nog niet voorbij.

Doorzettingsvermogen en geduld

Normaliter zou ik in de regen in beweging blijven, maar door het buiige karakter waar nu en dan de zon doorbreekt, en ik enorm geniet van wat ik zie beweeg ik erg langzaam terug. Een wandelaarster die me een uur of wat eerder gedag zij, komt me tegemoet. De mensen zijn hier overigens enorm attent, nieuwsgierig en aardig. De dame spreekt me aan door te zeggen: “Als ik had geweten dat je hier nu nog zou staan in deze regen, had ik wel een kop koffie kunnen meenemen voor je!”

We raken aan de praat, het is toch weer even helemaal niets om te fotograferen en ze verteld me dat haar man net met pensioen is en zich ook verdiept in fotografie en dat ze een aantal keren de Nijmeegse vierdaagse heeft gewandeld en mijn woonomgeving kent. Als tip geef ik voor haar man nog mee: “Gewoon gaan en doen!”. Zij vult het me aan met twee mooie woorden uit het Engels: Perserverance en Patience. Of te wel doorzettingsvermogen en geduld. Want zoals jullie later in de vlog kunnen zien, het regent de hele tijd en het licht is zeer schaars, dat vraagt wel wat van je motivatie en zoals later zal blijven van je fotospullen.

 Ik krijg nog een tip mee van haar om verderop naar Skelwith Bridge en het nabij gelegen Chesters by the river koffie en een koek te halen! Een tip die ik opvolg en rond half 12 geniet ik daar mijn heerlijke lunch, neem voor ons drieën voor de avond een paar koeken mee (die we overigens pas zaterdag onderweg nuttigen. Na weer energie getankt te hebben er meer en meer opklaringen zijn is het tijd om weer door te gaan om te fotograferen.

Stuitermoment langs de weg

Ik besluit richting Rydal water te rijden, want langs de weg daar naar toe heb ik eerder tijdens het passeren een weiland gezien waarvan ik steeds zei: “Dit vraagt erom om gefotografeerd te worden. Een weiland met die fraaie Engelse bomen die hun ziel laten zien.” Alleen waar te parkeren. Het is begin van de middag dus overal staat het tjokvol. Wat een bikkels zijn Engelsen toch, ondanks het weer er gewoon op uit gaan! Dan als ik opnieuw Rydal Road afreidt, zie ik een klein bordje dat er geparkeerd kan worden langs de nabij gelegen Ambleside Cricket Club. Ik scan de QR betaalcode bij het clubhuis en wat er dan gebeurt langs deze weg is ongehoord. Maak ik eerst nog de beelden die ik dacht te willen maken en waar ik voor kwam. Het regent overigens nog steeds als een malle en met pijn en moeite houd ik alles en mezelf droog.

Dan opeens breekt de zon door. Ik sta perplex en op de perfecte plek. Lucht en blauwe lucht. Een schaap kijkt me aan. En als ik even niet door de zoeker kijk, dan geloof ik mijn ogen niet. Een regenboog wordt zichtbaar tussen de bomen. Zo laag heb ik dit nog nooit gezien. Eerst is de regenboog nog wat flauwtjes aanwezig qua kleur, je ziet hem wel. Maar daarna ontstaat onderstaande beeld.

Maar dan sta ik sprakeloos te kijken en op mijn ontspanknop te rammen en foto’s te maken alsof mijn leven ervan afhangt. Auto’s razen aan me voorbij, ik weet niet wat ik zie. Als op deze eerste plek de zon feller wordt, de regenboog verdwijnt, weet ik niet hoe snel ik naar een andere plek moet rennen omdat precies op de plek waarvoor ik hier was de volgende regenboog die het landschap transformeert vast te leggen. De lucht verander van grijs-grauw naar jubelende paars blauwe tinten met een waanzinnig fijne regenboog erin! Ik stuiter als een gek hier langs de weg van fotografie blijdschap, alleen tot overmaat van ramp zie ik een waas in mijn foto. Ik haal de camera van mijn gezicht af, Ik werk handheld overigens, en denk nog dat het polarisatiefilter beslagen is. Maar helaas is na de uren regen en nu het iets opwarmt de Tarmon 28-200 niet langer in staat de condens tegen te houden. In het midden van de lens zit condens. Ik kan nog net een laatste acceptabele foto maken en moet dan echt de lens van de camera afhalen.

Dit moment leek voor mij uren te duren, maar in werkelijkheid was het een kleine driekwartier! Op een zeker moment besluit ik terug te lopen naar mijn fototas die even verderop op het voetpad tegen het stenenmuurtje licht. De Tamron lens had ik uitgeschoven op de stenen in de zon gelegd om zo de lens te laten drogen. Eenmaal bij de spullen aangekomen zie ik dat de condens in de lens net als de regenbogen als sneeuw voor de zon verdwenen is. Het licht blijft mooi en ik besluit nog enkele beelden met de Tamron 28-200 te maken. Wat een fijne lens is het toch met dit bereik. 

Na al die uren buiten en het vroege opstaan begint deze vrijdagmiddag rond half 3 de energie op te raken. Ik besluit om terug te rijden naar ons appartement.

Op blijven letten in Lake District

Maar vlak voor Keswick, ter hoogte van Low Nest Farm besluit ik de parkeerplaats op te rijden, want de berg Helvellyn (950 m) ligt er prachtig bij. Een goed perspectief voor een foto kan ik vanaf deze plek niet maken en ik besluit verder te rijden. Maar door de vermoeidheid jaag ik een tegemoetkomende auto en mezelf wat schrik aan. Ik rijd rechts in plaats van links! Er is niks aan de hand, maar het moge duidelijk zijn. Als je zo geconditioneerd bent op rechts rijden maak je zomaar dit foutje na 6 dagen links rijden. Niet de rotondes en wegen zijn de uitdaging, vanaf een parkeerplaats wegrijden is waar je brein een Mindf*ck heeft als er weinig verkeer is!

De kers op de slagroomtaart na een weekje landschap fotografie

Ik rijd het dal verder door richting Keswick, maar Helvellyn laat me niet los. Gelukkig weet ik dat er verderop een ruimte uitvoegstrook, plek is waar ik vast wel de auto kan stoppen. Mijn camera ligt onder handbereik en ouderwets sta ik vandaag voor de tweede keer te RSS-en. Voor mij is dit een foto die ik enigszins vanuit mijn verwachtingen had willen maken. De heuvels van Lake District, in dit geval Thornsgill Beck, Mosedale beck, William’s Beck en Helvellyn. Af en toe valt er wat licht op de toppen van de heuvels en de zijkanten van de fells, wat het landschap transformeert met een fijne mix aan kleuren. Wat een energie krijg je toch hiervan. En het grappige is, opeens sta ik niet meer alleen, want achter me staan nog 3 auto’s en mensen met hun smartphones hetzelfde tafereel te bewonderen.

Goodbye Lake District

Einde van de middag bereik ik eindelijk weer ons appartement. Julien en Sander hebben hun monster hike eropzitten over de Catbells. Maar met het fraaie gouden uur licht en de herinnering vers in het geheugen van de donderdagavond, even wat gegeten te hebben, besluit ik om er nog op uit te gaan. Julien zet me af onderaan de Catbells en zo bereik ik getipt door Sander Abott’s Bay. Het is in de baai windstil wat voor een fijn effect op het water zorgt. Helaas blijft het mooie kleurrijke licht uit. Ik loop nog een stukje verder om vervolgens te besluiten dat ik wel moet zorgen voor het donker weer op de weg te zijn om opgepikt te worden. En zo maak ik een laatste steile klim naar boven. Maar halverwege kan ik het niet laten om nog een keer de camera uit de tas te halen.

Nu, een week of 3 later en alle foto’s uitgezocht, bekeken en bewerkt zijn blik ik terug op wederom een mooie fotoreis. Wat een prachtig gebied en wat een paradijs voor de landschapsfotograaf. Het nodigt me uit om nog eens  te bezoeken met de ervaring van nu. Dan zou ik denk ik misschien wel een 1:1 hiking workshop boeken, om zo beter te worden in het geaccidenteerde terrein te belopen. Dan zal ik ook Remco Stunnenberg zijn tip opvolgen door wandelstokken mee te nemen en ga ik nog eens proberen Loughrigg fell of een andere fell naar boven te gaan. Maar ja die hoogtevrees? 

Anderzijds omdat je dan enkele plekjes beter kent is het wellicht ook makkelijker om erop in te spelen qua fotografie. Alleen er is 1 ding wat je niet in de hand hebt, en dat is het weer. Blik ik dan terug op deze week dan is het ook bijzonder dat er tussen ons drieën geen onvertogen woord is gevallen, we elkaar in elkaars waarde hebben gelaten en elkaars keuzes kunnen respecteren. Dank Sander en Julien! Het enigste wat ik gemist heb, is een kleurrijke mistige zonsopkomst om in te fotograferen. En met dit beeld verlieten we zaterdagochtend Lake District om op tijd op het vliegveld te zijn en sloten we een prachtige week af. Ik heb niet alleen genoten, mooie foto’s gemaakt maar mezelf als 50-jarige en fotograaf beter leren kennen en genoten daarvan in goed gezelschap. Hopelijk kan ik Sander en Julien verleiden om naar een mooie lokatie te gaan waar heuvels zijn en seascapes gemaakt kunnen worden?

Samengevat fotograferen in Lake District

• De groothoeklens weer ontdekt.
• Geen avonturier maar landschapfotograaf uit het vlakke Nederlandse kikkerlandje.
• Het effect van lange sluitertijden dankzij grijsfilters weer leren waarderen.
• 1 filter afgeschreven, verder geen schade 😉
• Liefhebber van wolkenluchten en het spel van licht weer herbevestigd.
• Hoe grootser het landschap, des te eerder een panorama.
• Geduld hebben, er komt altijd wel een mooi moment.
• Iedere dag een regenboog voor fotoplezier. 
• Road Side Snapping is altijd goed.
• Je moet het doen met wat je voorgeschoteld krijgt.

Gebruikte foto apparatuur in Lake District voor landschapfotografie

• Kleding:
  • Jas, vest en tussenjas: Hauckland photography clothing.
  • Broeken: PME legend cargo broek.
  • Schoenen: regenlaarzen Dunlop  + wandelschoenen Meindl.
• Statief: Benro Tortoise statief met SunWay geared head GH-PROII.
• Camera: Sony A7RV. backup Sony A7IV (deze amper gebruikt deze week, beter 1 camera nat dan 2 😉 )
• Objectieven: 1) Tamron 28-200 mm. f/2.8-5.6 | 2) Sony GM 100-400 mm. f/4.5-5.6 3) Sony GM 16-35 mm. f/2.8.
• Filters: Benro Master series met FHMIII houder, main filters gebruikt polarisatie magnetic i.c.m. 3 stops zachtverloop.
• Randapparatuur: iPad Pro 12,9″ 2022 met Samsung T3 SSD schijf. Lees mijn blog workflow op reis.
• Accessoire: must have is de Peak Design clip, rust je camera en tas ermee uit en tijdens het wandelen draag je de camera perfect mee.