Zondag 15 januari, na dagen van depressief en vooral erg nat weer is er minder regen, en meer zon. Dit in combinatie met een stevige wind een dag om te fotograferen. Op het nieuws hoor ik dat de Linge, een van ’s Neerlands langste rivieren her en der flink buiten zijn oevers is getreden, de andere grotere en bekendere rivieren idem dito en zijn her en der uiterwaarden ondergelopen.
Dus met wat opklaringen en buien luchten, een noordwestelijke stroming en flink wat wind, nee geen storm, bedacht ik me dat het een goed moment zou zijn om te gaan fotograferen aan zee. Ik was wel toe aan uitwaaien aan zee. Fotovriendin Ellen dacht er net zo over. En zo stonden we zondagmiddag 15 januari rond de klok van 3 uur op de parkeerplaats onder de KNMR post in Westkapelle. Tijd voor een nieuw zeelandschap fotografie avontuur…
Eerst maar eens staren naar de zee voordat ik begin met fotograferen. Dankzij het Benro polarisatiefilter nam ik de reflecties weg.
Beetje dom
Bij het openen van mijn autodeur was het direct duidelijk, er stond een lekker stukje wind in Zeeland. Dus hup de auto uit, naar de kofferbak en omkleden. In een oogopslag zag ik het al toen ik de kofferbak opendeed; “mijn winterjas vergeten!” Je zou denken vroegtijdig einde van het geplande foto avontuur? Met 8 graden en windkracht 5+ niet zo handig om juist mijn jas te vergeten. Dus even teleurgesteld, maar dacht direct: “Ik ga het proberen of het vol te houden is”. Gelukkig lag er in de auto nog mijn regenponcho naast mijn windbreker. Een windbreker is een soort van regenbroek die veelal voor outdoor en wintersport wordt gebruikt. De naam zegt het, het houdt de wind tegen en dit was precies wat de poncho op mijn bovenlijf ook deed. Een uitkomst was het ook dat ik al 3 lagen bovenkleding droeg. Naast het fijne om samen op fotografie pad te gaan. Het was handig dat Ellen me even kon helpen, want die regenponcho is in de wind (zonder je rugtas op je rug) een onhandig ding. Hoe dit kon gebeuren, ach ik had ervoor alles al rustig in de auto gedaan en toen ik besloot te gaan rijden gewoon mijn jas vergeten!
Het 4-stops Benro grindfilter i.c.m. een polarisatiefilter en een 3 stops zachtverloop grijsfilter transformeerden mijn foto. Dit keer een van de weinige beelden met een lange sluitertijd.
Must have gear voor landschap fotografen
In de winter of met temperaturen onder de 7 a 8 graden met een stevige wind zijn naast de eerder genoemde windbreker, je winterjas, een muts, goede handschoenen, gevoerde regenlaarzen en warmte pads een must have. In mijn geval had ik een warmte pad aan de binnenzijde van mijn coltrui geplakt die tussen mijn schouders de warmte uitstraalde en hetzelfde in mijn handschoenen wat me lekker warm hield. Ik gebruik ze van het merk Heath Company. Een beetje dom dus, maar gewoon roestig, ik moet weer even vorm komen. De kop is er vanaf in 2023 dankzij dit fotomoment.
Naarmate het gouden uur vorderde werden de contrasten mooier en mooier.
Staren naar de zee en cameraspullen
Ondanks de ‘valse start’ was het ook roestig om te starten met foto’s maken. Dus ik heb maar eerst gewoon wat gekeken, naar de zee staan kijken wat er gebeurde. Het was ook opkomend getijde dus het was sowieso een opletten wat het wassende water ging doen. Ik had alleen niet direct voor ogen wat ik zou gaan vastleggen. Normaliter steek ik direct mijn grijsfilter erop om de sluitertijd wat te verlengen en ga aan zee aan de slag. Dit keer duurde dat wat langer. Ergens, na het staren naar de golven, besloot ik zonder grijsfilter, maar met polarisatiefilter te beginnen vanaf statief met het gloednieuwe all weather sealed Sunway statief. Over dit statief in een andere blog meer. Ik fotografeerde met de Sony A7RV met daarop het Tamron 28-200 objectief en de unieke Atoll cameragondel waarop ik eind 2021 vanuit een Kickstart funding actie op had ingeschreven. Deze camera gondel, zoals ik het noem gebruikte ik voor de tweede keer. Nog iets te vroeg om hierover een blog te schrijven, maar een review volgt zeker.
Terug naar het fotograferen
Zonder licht is de lol er snel vanaf
Met het fijne zijlicht, de buienlucht was dit een heerlijk moment en afsluiter van de dag.
Rond drie uur ’s middag was ik in Westkapelle aan de Zeeuwse kust. Dit gaf ons ongeveer 2 uur fotografie tijd tot aan zonsondergang. Dus lekker met het lage winterse licht in het gouden uur fotograferen. De hoop was uiteraard een schitterende zonsondergang, maar al direct zagen we een band bewolking hangen die de zonsondergang zou belemmeren. Dus na eerst wat gespeeld te hebben met de golven, moest er een keuze gemaakt worden. Want waar te positioneren voor de laatste gouden kleuren. Geen lastige keuze, want richting de linkerzijde van het zuiderhoofd gegaan, gezien van het KNMR station. Mede gedreven door de mooie wolkenlucht die dan in mijn beeld met het favoriete licht van de zijkant de compositie kleur en contrast zou geven.
Dit keer vooral snelle sluitertijden gehanteerd. Het grijsfilter bleef in de filter tas, maar het polarisatie- en reversed 2 stops kwam van pas om deze van achteren belichte golven vast te leggen die breken op de paalhoofden.
Ik liet me nog even afleiden door ‘exploderende’ golven tegen de brekers, maar moest toch snel een paar andere beelden gaan maken, want de zon zou helaas snel achter de wolkenband die boven de Noordzee hing verdwijnen. Nog een paar verschillende beelden kunnen maken waarbij het gouden uur zich van haar beste zijde liet zien.
Strandpalen of paalhoofden
Paalhoofden een geliefd onderwerp in zeelandschappen. Hier besloot ik mijn favoriete grijsverloopfilter te gebruiken. Dat is de reversed grad 2 stops die ik precies over het felle gouden licht legde om zo de zon te dempen en balans met de voorgrond te krijgen.
Terwijl ik dit artikel schreef, riep ik nog even de hulp in van Ellen. Ik kon niet op de juiste naam van deze palen komen. Heten ze nu stormbrekers, golfbrekers, strandbrekers? Eerst kon ik zelf niet eens op de naam komen, maar dankzij Ellen haar woord kwam ik op het juiste spoor. En Google deed de rest 😉 Ik vond op de website van https://www.fijnopvakantie.nl/blog/waarvoor-dienen-strandpalen onderstaande informatie:
Geschiedenis van de strandpalen
In het jaar 1840 besluit waterbouwkundige Jan Blanken namens de overheid om langs de hele Nederlandse kust palen in het zand te zetten. De palen werden om de 250 meter geplaatst. De Nederlandse kust is zo’n 300 km lang zodat er in ons land meer dan 2000 strandpalen op het strand werden geplaatst.Voor elke paal werd er jaarlijks in een logboek bijgehouden wat de afstand vanaf de paal tot de zee en de afstand tot de duinrand was. Op die manier werd bijgehouden of er sprake was van erosie of juist van aangroei van het land.
Ook tegenwoordig hebben de strandpalen nog deze functie. De lijn langs de duinvoet wordt tegenwoordig de RSP genoemd, de Rijksstrandpalenlijn. In 1990 is op basis van deze lijn de BKL vastgelegd, de Basis Kust Lijn. Ieder jaar wordt deze lijn opnieuw vastgelegd. Als er op bepaalde plekken langs de kust sprake is van structurele erosie, kan er worden besloten tot zandsuppletie, het opspuiten van zand.
Nummering van de strandpalen
Ook voor wandelaars en hulpdiensten zijn de strandpalen belangrijke bakens. Alle strandpalen hebben een nummer die duidelijk zichtbaar is op de paal. Er wordt uitgegaan van een bepaald startpunt. Het grote getal op de paal is het aantal kilometer vanaf het startpunt en het kleinere getal het aantal meters.
En je hebt naast de strandpalen nog paalhoofden. Dit zijn de rijen palen die we zo graag fotograferen. Op de website van http://www.veiligstrand.nl/strand3.php las ik het volgende:
Paalhoofden
Bij veel Zeeuwse stranden zien we paalhoofden: (meestal) twee rijen palen vlak bij elkaar die vanaf het duin recht de zee in gaan. Vaak met op het droge strand een opening waar badgasten en auto’s van de hulpdiensten doorheen kunnen rijden. Deze paalhoofden hebben dezelfde functie als de stenen pieren die we elders wel tegenkomen. Het doel van pieren en paalhoofden is om de eb- en vloedstroom uit de kust te houden. Door de eb- en vloedstroom stroomt het water met veel kracht langs de kust en zonder de paalhoofden zou het strand afslijten. En zodra het strand op zou zijn, zou het duin gaan afslijten. Met de paalhoofden blijft die sterke stroom uit de kust.
Laatste licht op de paalhoofden
En als je dit soort bovenstaande momenten hebt gehad aan de Zeeuwse kust en vlak erna verdwijnt de zon, dan is dat net alsof iemand opeens het licht uit doet en je in het donker zit. De zon verdween helaas achter de wolkenband en zonder licht werd het al snel kleurloos.
Laatste beetje kleur boven de Zeeuwse kust.
Bedankt voor het kijken en lezen! Ellen bedankt voor je support, gezelschap.