Over de passie en het lijden van een fotograaf

In deze blog neem ik jullie even terug naar de Mei vakantie, eind April. Met net de 50 nldazuu challenge voltooid en midden in een bijzonder drukke periode op mijn werk. Wat doe je dan, dan neem je een paar dagen vrij. Waar kan dit beter als op mijn favoriete Waddeneiland Texel.

Voornemens

Het plan was om er lekker een paar dagen tussen uit te zijn en te genieten van elkaar en het vrij zijn. Tas ingepakt en dan direct de persoonlijke vraag: “Wat zal ik doen? Fototas mee, want een uitgelezen kans om de Sigma Art 12-24 mm. f/4 uit te proberen of alleen de handige en ideale Canon Powershot G7X compact camera mee omdat ik niet te gefocust op fotografie wil zijn? Twijfel en nog eens twijfel.

Mijn fotomaatje en vriend Patrick zei me laatst: “Jij vindt alles leuk  op het vlak van fotografie!” Hij bedoelde het goed en ik dacht er wat verder over na. Het zegt me dat fotografie echt een passie voor me, een way of life haast en met dat laatste denk ik direct: “wil ik dat wel, moet het niet gewoon hobby blijven?”. Dus wel de camera spullen en MacBook mee. Met daarbij het voornemen om niet te vaak te gaan fotograferen! Maar dat voornemen zou al vrij snel op de proef worden gesteld!

Not done

Als zelfbenoemd landschap fotograaf staat compositie van een aansprekend landschap centraal. Vaak in combinatie met mooi licht. Dit ‘mooie licht’ vind je veelal bij het krieken van de dag of als de dag eindigt (zonsonderdag). Maar overdag fotograferen is bij veel erkende (landschaps)fotografen en andere zelfbenoemde pro’s normaliter not done. Maar een met dreigende wolken gevulde lucht, een regenbui en af en toe doorbrekende zon, maakt dat het ook overdag ideaal kan zijn en bij mij laat het mijn hart sneller kloppen om te fotograferen. Om nog maar te zwijgen van typische stapelwolken. En dus is het ergens logisch dat mijn onrust om het perfecte plaatje te maken met dit soort condities alleen maar toeneemt met deze condities. Laat dit nu net gebeuren op het moment dat ik tegen mezelf had gezegd voordat we naar Texel gingen: “ik ga niet te vaak fotograferen en dus minder met mijn passie bezig zijn!” Eén troost – minderen met je passie, geloof me het bestaat echt niet.

“Wolken en daglicht”, het kan best.

Passie

Wat is dan passie, en minderen met je passie kan dat? Eerst even over passie, wat is de uitleg over passie. Passie = “groot verlangen naar iets, of grote liefde voor iets, hartstocht voor iets hebben, maar als je verder leest over passie kom je ook over het lijden van christus te lezen.” Dus verlangen en lijden!

Dat grote verlangen heeft een direct verband voor mij met Texel. We komen al vele jaren op dit eiland en het is daar voor mij vaak alles of niets. Alles in de zin van prachtig weer, strak blauwe luchten en zon. Niet de foto condities waarvan mijn hart sneller gaat kloppen. Niets in de zin van slecht weer, dus grijs, grauw en nat. En tussen dat alles of niets zit dan een beetje alles, want zon hebben we nodig maar voor mijn passie toch ook weer wat ‘slechter’ weer dus een beetje niets! Snap je het nog?

Alles en niets

Dan komen we direct bij het lijden. Weliswaar het lijden als fotograaf, fotogekkie of hoe je me ook wilt noemen. Het ‘lijden’ startte al bij het vertrek, dreigende zware wolken en nu en dan zon. En naarmate we de kust naderden, de omgeving van Callantsoog waar ook fraaie bollenvelden met molens staan hetzelfde laken en pak! ….Ja wat doe je dan….met je gezin in de auto? Die er niets op tegen hadden om even te stoppen.

Goed ik koos voor doorrijden, want de bedachte locatie lag er door infrastructurele werkzaamheden niet fraai bij. Okay, so be it, want we gaan niet fotograferen om het fotograferen! En dan kom je op het eiland, ook daar perfecte condities! Voor je het weet vliegt je eerste dag voorbij en zie je lijdzaam toe en kriebelt het bloed om te fotograferen. We gingen eten aan zee en op een dermate mooi tijdstip, dat als het even mee zou zitten ik vlak voor zonsondergang, dus in het magische gouden uur, wellicht…misschien…. indien mogelijk……. Mezelf uit het lijden kon verlossen!! En zo vind ik mezelf direct de eerste avond, boven op een duin terug. Mijn gezin achterlatend met het dessert, zelf de dikke jas, handschoenen aan en muts op, om toe te geven aan mijn verlangen om een foto te maken van een volle rijke wolkenlucht met aansprekend landschap! Wat een geluksmoment was dat.

Texels Panorama over de Noordzee

Toegeven aan de passie

Ook dag twee was het weer raak! Weer die mooie luchten en dus volop gelegenheid voor fotografie, ook overdag… maar ja weer die vraag: “Should I stay or Should I go?”. Dit keer wilde het gezin ook mee wandelden dus twee vliegen in een klap. Maar het bleef maar mooi, dus je voelt het al aankomen. Mijn fotografie honger was nog niet gestild! Gedurende de middag er nog maar even op uit en na vele jaren op het eiland komen dan eindelijk bij Den Hoorn het pittoreske witte kerkje op de foto in de setting die ik al zo lang zocht…

Den Hoorn

 The After Glow

’s avonds wederom aan het strand de mooie dag afgesloten met een panorama door na het avondeten nog even naar Paal 17 te zijn gereden. Hier dit keer gekozen voor een foto techniek om meer naar rechts te belichten en zo een frissere sfeer te creëren. Wat een heerlijk moment om nog steeds te zien dat voor velen de magie van een zonsondergang ook echt ophoudt bij als de zon onder is. Dan sta je daar weer haast alleen op het strand te genieten van wat ik noem ‘the after glow’

Paal 17

Wat zou Texel zijn zonder schapen

Hoewel het weerbeeld anders was dan de dagen ervoor, wilde ik nog een locatie bezoek om te fotograferen waar ik normaliter weinig kom op het eiland. De Horsjes. Hier zie je vaker veel natuurfotografen die vogels vastleggen. De Sigma Contemporary 150-600 mm. f/5.0-6.3 zou daarvoor ideaal zijn. Dus lens erop en voila daar kwam een fazant voorbij. Inderdaad voorbij, want voor ik het wist was de vogel gevlogen. Heerlijk gewandeld door de Horsjes en met de loeizware en super scherpe Canon EF 70-200 mm. f/2.8 IS USM L wat foto’s geschoten.

De eenzame wandelaar bij de Horsjes 

Op de terugweg wilde ik toch nog even een paar schapen vastleggen en daar leent zich de telelens uitstekend voor. Wat zijn schapen en lammetjes toch leuke dieren als je ze even observeert en naar hun mimiek kijkt.

Familie Schaap

Later op de dag nog even naar het wad en bij de vuurtoren geweest om daar te concluderen dat ik nu toch echt wel alles had wat ik graag wilde vastleggen. Voor nu was de passie voor fotografie weer even gestild en had ik toch stiekem gedurende mijn verblijf heerlijk gefotografeerd en het lijden omgezet in vastleggen – beleven en nu herbeleven.

Impressie Texel mei vakantie

error: Content is protected !!