Voornemens zijn er om in te vullen. En een van die voornemens was om meer met macro fotografie te doen. Ik blijf dat een heerlijke aanvulling op mijn fotografiekunsten vinden. En zo vond ik ’s avonds dit oranjetipje op zijn waardplant ergens bij ons om de hoek in de natuur. Ruim 2,5 uur vanuit allerlei hoeken en pozes dit kleurrijke insect vast kunnen leggen. De kleuren en de pose maken dit een foto die me direct weer naar die ochtend terugbrengt… zelfs Kashia lag op een zeker moment rustig naast me.

Mijn jaar begon met een fantastische middag en avond fotograferen samen met Roberto Coletti in Amsterdam. Ook sloot ‘local’ Albert Dros nog even aan. Vlak voordat de stad in de mist terecht kwam verlichte de ondergaande zon nog even de gracht en de wolken. Hoewel hiervoor de gracht zo strak als een spiegel was koos ik voor deze foto omdat ik het bootje meer diepte aan de foto geeft. De kleuren maken de foto compleet.

Sommige plekken blijf je terugkomen om te fotograferen. Dat is voor mij Deventer en het stadgezicht wat voor je licht gezien van de Worp. Licht, lucht en lijnen zijn een thema in mijn fotografie, maar die ene wolk die precies boven de Grote of Lebinuskerk dreef en het licht oppakte maakte het beeld compleet. Een foto die in dit overzicht ook thuis hoort, vanwege de workshops nachtfotografie die ik dit jaar meerdere malen mocht verzorgen.

Ellen van Doel vroeg me of ik wilde assisteren bij haar workshop avondfotografie in Rotterdam. Zo belandde ik onverwacht in Rotterdam. Op het einde belande ik voor het eerste aan deze zijde van de maas om dit bekende panorama van Rotterdam zelf ook eens te kunnen maken. Bonus was het fraai verlichte cruiseschip de IDA en door de bewolking en vochtige lucht kregen de kleuren extra effect. Rechts het pitoreske hotel New York. foto is overigens een panorama bestaande uit 6 staande beelden in brackets van 3 (HDR). Genomen met de Sigma 24-70 mm. en eigenlijk een lucky shot, want er was weinig tijd, maar dankzij de juiste gear in dit geval een goed statief en de Sunway geared head maak je dan dit soort beelden als je onder tijdsdruk werkt.

Een laatste foto die ik maakte van Woody in het zachte avondlicht. Woody kon nog maar amper lopen vanwegen een ontsteking in zijn achterlijf. Eerder die middag hadden we gehoord dat het ongeneesbaar was. Hoewel je aan zijn vacht kan zien dat het allemaal niet zo goed meer ging met hem, wilde hij nog erg graag in zijn koppie. En dus ook wilde hij nog steeds graag naar buiten, wat nog maar amper ging. Toen hij nog even mooi ging zitten kon ik nog deze memorable foto maken van hem. R.I.P en een mooi voorbeeld van “Make your memory Today”.

Ook in 2021 vervolgde ik mijn serie rondom het Lingewaardse kapelletje op de heuvel. En op de meeste winterse dag van 2021, zondag 7 februari ploegde ik door de sneeuw over een glad smal polderweggetje ernaar toe. Ik was op dat moment erg blij met mijn RAV4 SUV kan ik je erbij vertellen, want er was anders geen doorkomen aan geweest. Deze opname maakt ik met de Sony 16-35 mm. en moest ervoor door kniehoge sneeuw, de wind had sneeuwduinen gecreeërd. Het waaide stevig wat de uitdaging om een goede foto te maken alleen maar lastiger maakte, maar precies het beeld op leverde wat ik voor ogen had. Een fier kapelletje in een winters landschap.

Ik had mezelf nog zo voorgenomen, geen bollenveld te gaan fotograferen in 2021. Soms moet je iets anders doen was mijn idee toen nog. Toch liet ik verleiden wel te gaan. En wat een ochtend had ik hier samen met Jeroen Schouten. Want hij nam me mee naar dit plekje om ook de zon te zien opkomen. In de verte komt de mist op en de zon kleurt de hemel al een beetje….. het blijft een prachtig gezicht dit Hollandse agrarische landschap…. in dit geval vastgelegd met de Laowa Magic Shift Convertor om zo de perfecte panorama te maken. Dank je wel Jeroen dat ik deze ochtend voor dag en dauw dit beeld kon maken met je.

Precies op tijd reed ik naar de Grote Bloem, een kolk in de buurt van Huissen. ik was ervoor nog even bij het kapelletje geweest . De grote bloem is een van mijn favoriete fotoplekjes dichtbij huis. Het hele jaar door kan ik hier wel fotograferen. Maar deze namiddag toen ik naar huis reed was het onstuimig weer, zeg maar slecht weer. Ik had toevallig mijn camera spullen bij vanwege deze weerscondities, want hoe slechter het weer i.c.m. af en toe zonneschijn wat het weerbericht op gaf, des te mooier het is voor de landschapfotograaf. En terwijl ik over de A50 reed en over Over Betuwen en Lingewaard heen kon kijken, zag ik dat de kans dat het zou opklaren rond het einde van de middag weleens zou kunnen kloppen. En dat deed het. Ik stond nog niet in de blubber van de oever van de kolk of de zon kwam steeds vaker achter me door en verlichte de boom in het water. Dit beetje zonlicht tussen de wolken door gaf het landschap die typische najaarskleuren. De rimpeling in het water veroorzaakte ik zelf, maar vind ik wat toevoegen aan het beeld. Geloof het of niet na enkele minuten later was het hier strak blauw en was de opklaring een feit. Nog net pakte ik licht en drama mee wat zo kenmerkend is ook voor het najaar.

Zoals ik al eerder aangaf ben ik, traditie getrouw, in 2021 door gegaan met het Kapelletje blijven bezoeken. Met de jonge aanplant van dit gewas (bieten) het fraaie voorjaarslicht en de zware bewolking, was het voor mij weer een perfect fotografisch moment. Alles wat ik in mijn fotografie visie belangrijk vind komt hier samen. Namelijk licht, lucht en lijnen.

Een inmiddels welbekende boom en compositie. Een lokatie die mij als landschapfotograaf veel heeft gebracht en qua compositie me nog steeds enorm kan bekoren. Hoewel ik dit jaar voor het eerste in de heideperiode er niet ben geweest! Inmiddels is er veel verandert in dit gebied. Zoals je ziet aan de hoeveelheid dennetjes in de voorgrond en aan de steeds verder toenemend aantal berken in de achtergrond. Een foto die ik tot op heden nog niet maakte hier , was deze voor mij zo bekende plek met lente groen tijdens een zonsopkomst met wat mist. Dankzij fotobuddy Sander Grefte kon ik deze foto maken. Hij tipte me enkele dagen ervoor dat de bomen hun bladeren lieten zien. Gelukkig waren de weersvoorspellingen op Hemelvaartsdag perfect om te proberen die ontbrekende foto te maken.

Al heel lang stond deze lokatie op mijn verlanglijstje van lokaties om er te fotograferen. Waarom? Omdat ik blue hours het allermooiste vind met reflectie (water) en een subtiel verlichte achtegrond. Het was niet helemaal windstil deze avond in januari, maar genoeg om deze bijna perfecte blue hour te maken, technisch perfect voor mij 🙂 Maar dat is allemaal niet zo belangrijk, veel belangrijker om het tot een memorabel moment en voor mij perfect plaatje te maken was dat ik samen met Patrick van Wolferen er was, En als kers op de slagroomtaart, ook instagram smartphone corryfee Saskiaqua was er! Kortom een gezellige geslaagde trip naar deze prachtige lokatie. 

Sander Grefte nam mee naar zijn local patch op de Veluwezoom. En wat een ochtend was dit. Dichte mist en perfecte sfeer in het bos. Maar ik weet niet waar het door kwam, maar het eerste half uur liep ik rond en kon mijn draai niet vinden. Dus liet ik de camera in de tas, maar besloot met de net nieuwe iPhone12 Pro te gaan fotograferen in Apple proRAW. Want dat is een ander ding dat ik in 2021 mezelf had voorgenomen, om meer met de smartphone te fotograferen. En zeg nu eerlijk dit is toch een prima beeld. Los daarvan, deze ochtend was zo magisch dat je kon blijven fotograferen, waar je ook liep. Alhoewel, het avontuur was hier ook want opeens stond een stoere schotse hooglander voor ons en aangezien ik Kashia ook bij me had, toch maar even samen met de hond uit zijn blik veld verdwenen. Kortom alles wat een foto de moeite waard maakt voor zit in de dit beeld, en met welke camera dat maakt anno nu steeds meer uit…. 

Een lieflijk tafereel in Arnhem, dat is voor mij park Klarenbeek. Uit ervaring weet ik dat hier vroeg in de herfst de bomen al beginnen te kleuren. Dus nadat ik laat thuis was die avond ervoor uit Urk, talkshow 3 de kracht van fotografie met Remco en HP, had gedaan. had ik geen wekker gezet. Toen ik wel rond half 8 wakker werd direct besloten snel aan te kleden en hier naar toe te rijden. Een gedempte nevelige ochtend was het en ik was blij dat ik eerder wakker was. Het zonlicht kwam net in het dal en maakte ook hier mijn foto visie van licht en lijnen zichtbaar. Besloten om voor een panorama te kiezen om zo met de 100-400 telezoom lens toch een meer landschappelijk beeld met het mooie licht van links te benadrukken. 

Zomervakantie op Texel. Het had beter herfstvakantie kunnen heten, want het was koud voor de tijd van het jaar. Had ik me nog eerder die vakantie verheugd op al die vele zonsopkomsten en zonsondergangen die ik in die week op Texel zou gaan maken. Die konden een week ervoor in de prullenmand, want de weersvoorspellingen waren niet vrolijk makend. Dus de eerste de beste avond direct eropuit gegaan. En tijdens opkomend tij stond ik opeens in zee, want in alle richtingen was het perfect om te fotograferen. en zo onstond deze foto van het Texelse strand ter hoogte van paal 17. Het flauwe beetje zonlicht wat even doorbrak en de strandhuisjes in het licht zette, de kleuren in de lucht, de lijnen van de branding en de natte voeten die dit me opleverde maken deze avond en de beelden onvergetelijk, want geloof me er zijn van die avond nog veel meer mooie beelden. Maar doordat het tij sneller op kwam, ik dus verder in zee kwam te staan kwam wel dit beeld tot stand. Met een grote grijns en laarzen die tot op de dag van vandaag nog nat zijn stapte ik bij Heleen in de auto, gelukkig kwam ze me ophalen en hoefde ik niet op doorweekte gevoerde regenlaarzen naar huis te lopen met Kashia.

Ik had eens een plan. Als ik dan toch op Texel ben tijdens de heidebloeiperiode en voor de zoveelste keer de vuurtoren van Texel weer ga fotograferen. Waarom dan niet proberen te plannen of dat ook kan in combinatie met heide. Schoonzus Anneke had al een hoek gekeken voor me toen zij er eerder dan mij op Texel was in Augustus. Maar het was Roy Poots die me het duwtje in de goede richting gaf. Maar Henri van Arkel publiceerde een foto hiervan net toen ik zelf op het eiland was en me helemaal het beeld liet zien zoals het voor hem er eerder in zijn zomervakantie was. Kortom gaan kijken en op het juiste moment nog dit beeld kunnen maken. Helaas kwam de zon er niet verder door om de voorgrond en het landschap die extra touch te geven. Soms moet je het doen met wat er is en accepteren dat het niet anders is want gedurende die hele week was er weinig mooi licht! Maar dat neemt niet weg dat ik erg blij ben met dit beeld die ik graag aan mijn heidekoorts verzameling toevoeg.

Geef me water, rustig weer en kleuren en je vindt me buiten (als ik kan). Een vroege zaterdagdagochtend begin mee toog ik samen met Sander erop uit. De condities waren voorspeld door onze persoonlijke weervrouw Ellen, die de hele wereld erop attendeerde dat het weleens knallen zou kunnen worden. En ze had gelijk, wanneer eigenlijk niet ;-)? In elk geval kleurrijker wordt het niet wat mij betreft en samen met gezelschap van Sander was het puur genieten hier zo aan de IJssel. Ook hier gekozen voor een panorama. In dit geval met het Laowa 15 mm. shift objectief. Op deze manier kreeg ik een wijds beeld waarin de lijnen precies hetgene doen wat ik mooi vind in een beeld, naar het stadsgezicht wijzen waar erachter de zon aan het opkomen is en extra kleur geeft aan de wolken die vervolgens op een stille IJssel reflecteren. Ik koos ook voor een laag standpunt om zo je nog meer mee het beeld in te neme de sfeer van de lucht te benadrukken.

Heidekoorts. Een begrip in mijn wereld. Het gevoel dat ik krijg bij de paarse heide. En dit jaar was het anders dan anders, want met vaste #heidekoorts metgezel Sander er dit jaar op uitgaan zou haast niet gaan want de zomervakanties waren gepland in de heidebloei periode! Maar die ene ochtend samen erop uitgaan, was meer als genoeg zou achteraf blijken. Want als je dan al een perfecte zonsopokomst met kleur en mist samen in het veld beleefd en je ook nog eens een beeld maakt die je voor jezelf ongeveer had voorgesteld, sja dan moet het wel goed zijn. En zoals ik al schreef in mijn blog over de heidekoorts in 2021, dan is alles wat er na zou komen een bonus! En dan over deze foto, wat maakt het voor mij zo bijzonder dat het in deze lijst terecht is gekomen. Het zachte zonlicht van rechts, de vleugjes zacht roze tussen het goudkleurende gras en de ritmiek van de bomen in het doorkijkje met nog een vleugje van de lucht….. kortom weer licht, lucht en ‘lijnen’ of te wel ritmiek.

Een foto die ik maakte op de eerste dag van mijn kerstvakantie. Dus een beeld wat nog maar een week oud is. December kende enkele koude dagen en in combinatie met een hogere luchtvochtigheid ontstaat er rijp en rijp transformeert het landschap. Voeg daar een fijne zonsopkomst met hoge bewolking aan toe en je krijgt deze foto. Het -5 maar ik heb het geen seconde koud gehad. Deze boom noem ik vanaf nu ook maar Jimmy. Vernoemd naar rock legende Jimmy Hendrix en zijn majestueuze song: Purple Haze Purple haze, all in my brain Lately things they don’t seem the same Actin’ funny, but I don’t know why Excuse me while I kiss the sky….. 

Toen voorjaar 2021 Diabetes werd gediagnosticeerd besloot ik direct te doen wat ik kon doen om het proberen om te keren. Naast voeding hoort ook rust, regelmaat en vooral beweging tot de aangepaste leefstijl. Als een van de eerste dingen die ik besloot aan te pakken was beweging. Niet alleen naar de sportschool gaan (wat nu door die KAK lockdown WEER niet kan) maar ook regelmatig lange wandelingen te maken. En laat dat nu perfect te combineren zijn met fotografie en ook in het straatje van Kashia passen. Dus toen de weersvoorspellingen mist zeiden bedacht ik om naar Planken Wambuis te gaan. Mijn plan was daar mist en zonneharpen in de lanen die het gebied rijk is te fotograferen. Maar de mist was dermate dicht dat ik de hoop op dit beeld al lang uit mijn hoofd had gezet. Maar net toen ik halverwege mijn wandeling was, de zon steeds meer zijn best deed om de mist te verdrijven kon ik dit beeld na vele jaren eindelijk maken. Een beeld waarin ik ook op het einde, in de diepte van de laan een wandelaar had gevisualeerd. Okay, eerlijk het liefste zou ik daar een gewei drager zien staan, maar je kunt je voorstellen toen deze wandelaarster zichtbaar werd en het plaatje compleet werd ik heb staan stuiteren! Ja ik geloof dat een droom uit kwam. Ook dat is fotografie, pre visualiseren en dat idee om te zetten in resultaat.

Winter. Zoals we het de afgelopen dagen kennen in ons land dat een zeeklimaat kent, staat vaak bekend om kleurloos en grijs weer. Maar als we dan zoals in deze foto we een echte winterse week hebben, er sneeuw ligt en de voorspellingen voor een kleurrijke zonsopkomst er zijn. Dan is het heerlijk om een beeld te gaan maken waar je dan benieuwd naar bent hoe het er in die winterse condities uit zal komen te zien. Samen met Thijs Vermeer stond ik met verse koffie en temperaturen ver onder 0 hier vanaf het blauwe uur te fotograferen en te genieten. En dat blauwe uur ging over in een spetterende kleurrijke zonsopkomst. Ik moest hier wel een klein truckje uithalen. Want vlak voordat dit kleurrijke moment ontstond ging de straatverlichting uit. Dus een foto met een net iets minder kleurrijke lucht de straatverlichting erin gemaskerd. Ik denk dat ik hier de hele ochtend mijn camera amper verplaatst heb en zo perfect had kunnen mee doen aan Nigel Dansons tripod challenge. Want dankzij alles wat voorbij kwam over dit wandelpad kon ik steeds weer nieuwe beelden maken, zelfs een langlaufer kwam zijn rondes hier doen voor zonsopkomst. Ook deze foto is voor mij weer een bevestiging van mijn visie.

Eind oktober begin November ben ik samen met Julien Beyrath en Sander Grefte een volle week de herfstkleuren gaan fotograferen in de Vogezen. Met het vooruitzicht dat een zeer regenachtige week in de Vogezen voor ons lag, haalden we op de eerste echte fotodag alles eruit om buiten te zijn. Op het einde van de middag parkeerden we onder aan de voet van de Rothebachkopf. De Rothenbachkopf is met 1316 meter hoogte een van de hoogste bergen van de Vogezen en ligt op 3 kilometer van de nog hogere Hohneck langs de Route des Crêtes, die in de richting noord-zuid alle hoogten van het massief van de Vogezen met elkaar verbindt. En het uitzicht was prachtig met de steeds verder zakkende zon die wat nevel tevoorschijn bracht. Perfect om de laagjes te accentueren. Ondanks de stevige wind kon ik nog enkele acceptabele telezoom foto’s maken met de Sony 100-400 mm. En het gevoel hier zo boven te staan, iets wat we in Nederland niet vaak meemaken, okay de Zijpenberg op de Posbank is leuk, is niet te evenaren als je hier staat. Dat dan de kleur en de sfeer zo fijn overkomt in een foto, iets waarvan je het resultaat direct op je display of digitale zoeker van je systeemcamera anno nu ziet, maakte dat ik al direct wist: “Dit is de foto van deze herfstweek in de Vogezen”. Maar om daar ook te zijn met deze twee mannen, een ongekende week waarin we van indian summer naar winter gingen maakt dat in alle opzichten mijn motto Make Your Memory Today eer aan werd gedaan. Onze reis naar de Vogezen bekijk je terug op ons YouTube kanaal. Nu op het einde van 2021 alle beelden en momenten gewikt en gewogen te hebben maakt deze foto voor mij de foto van het jaar. Technisch zijn er scherpere, complexere of misschien wel mooiere. Maar soms hoeft niet iets helemaal perfect te zijn om het voor jezelf uitstekend te maken!