Vorig weekend (11-13 maart) samen met fotobuddy Aline van Weert naar Friesland geweest – een weekend lang fotograferen. Aanleiding, het wrak op het wad of liever gezegd in het wad fotograferen, want die stond nog op onze too-shoot-list.

Zoals altijd met Aline gebeurt er wel iets. Van code rood en tot op de draad toe nat in onweersbuien op Kinderdijk, tot code oranje in Groningen in stormbuien. Om nog maar te zwijgen van half bevroren ledematen op het kruiende ijs  bij Urk. Dus wat zou ons dit weekend brengen? In elk geval zonnig weer. Tja, dan hoop je nog als landschapsfotograaf op mooie luchten, maar al vrij snel was duidelijk dat dit niet ging gebeuren. Wel zonnig en droog, dat dan wel weer.

Het wad op

Op vrijdagmiddag via een bezoekje aan de helpdesk van Magister in Leeuwarden door naar Wierum, waar achter de dijk op het wad een oude praam ligt. Deze pramen werden gebruikt voor het vervoer van rijshout en palen voor de aanleg en/of het onderhoud van rijsdammen voor de waddenkust. Het wrak is nog géén halve eeuw oud. Op de website erfgoedwadden lees je er meer over.

Van te voren dacht ik goed voorbereid te hebben door eindelijk een paar goede gevoerde stevige regenlaarzen te kopen. Mooi op tijd waren we bij Wierum en vlak voor ons stappen 4 wadlopers voor ons het wad op. Links van ons schijnt de zon en het is mooi helder weer met amper een briesje. De wadlopers zijn binnen no-time op het eindeloze wad verdwenen. Ik dacht nog appeltje-eitje aan hun te zien. Maar al na luttele meters stond ik naar evenwicht zoekend muurvast in de ‘drek’. Na enige gewenning en vooral ‘ongewenning’ over dit gevoel van vast te zitten bereikten we de praam. Voorzichtig met elkaars hulp de camera op statief en slurp-slurp daar sta je dan weer onwennig en onprettig vast in de ‘drek van Wierum’. Je vraagt je dan af, ‘waarom doe ik dit?’ en ‘Wie heeft bedacht dat ik hier naar toe wilde!?’. Maar ook, ‘Waarom is dit wad dan werelderfgoed?’.
Je begrijpt het al; mede dankzij het eenvoudige licht, de drek, het moeilijk kunnen verplaatsen door het slik was het meer beleven dan genieten. Toch maak je dan wat opnames, maar ben op een zeker moment niet verder naar de praam toe gegaan, puur omdat ik maar vast bleef zitten!! En toch ga ik terug, ooit al was het maar om die mooie lucht er eens bij te hebben!

Het wad af

Er komt een moment dat het wel klaar is en je het wad af wil. So far so good. Ik had mijn camera nog op statief en hield deze ‘wandelstok’ voor me, mocht ik voorover dreigen te vallen als je opeens weer ‘geparkeerd’ staat. Op het wad is een rugzak toch minder handig, ondanks de vuilniszakken die we bij ons hadden. En ik wilde niet te lang stil staan in de zuigende, zompige drek.

Paniek!

Met nog enkele meters uit de kant te zijn gebeurde het onvermijdelijke….. ik stond volledig geparkeerd en erger nog, ik zakte tot ver boven mijn enkels met de laarzen weg in wat meer aan drijfzand deed denken dan aan het slik van het wad. Ik had ondertussen wel een techniek om mijn laarzen los te krijgen, maar al snel bleek dat deze ‘drek’ hier niet voornemens te zijn meer aan te gaan mee te werken om mij los te laten.

Daar sta je dan in de schemering, je fotobuddy links van je en je kunt géén kant meer op. Lichte paniek maakte zich meester van me toen ook nog eens ik mijn laars met mijn rechtervoet uit stapte en NIET meer aankreeg…. #%$#@&! Vloekend stond ik muurvast…. Aline had de gouden tip; “laarzen uit en naar de kant!” Het kon ook niet anders, want ik stond echt muurvast en zakte met mijn goddelijke gewicht niet echt dieper, maar diep genoeg om de laarzen tot vlak onder de rand in de drek te zien staan. Hup dan maar op de sokken, statief mee (rugzak zat goed op mijn rug) en binnen no-time uit het slik! Aline kreeg zelfs mijn laarzen nog los en mee uit het slik! Nog wel geprobeerd de laarzen aan te trekken maar die paar meter door het slik, de koude stijve ledematen maakten het schier onmogelijk de laarzen nog aan te krijgen. Spullen mee en nog een paar hindernissen, door diep water het hekje over naar de dijk, op de sokken de dijk op en door het gras de dijk af naar de auto.

En dan met servetjes, klein beetje water en doekjes wat schoongemaakt, de sokken achtergelaten in het gras en snel andere schoenen aan, stoelverwarming aan en dan vervolgens zien dat overal ‘drek’ zit en dan vreselijk hard lachen. Kortom weer een ONVERGETELIJKE moment erbij: ‘Make Your Memory Today’ is weer gelukt!

Aline bedankt J

Foto’s van de praam bij Wierum