9 dagen IJsland

Hoe begin je een blog over je fotoreis naar IJsland. Verschillende invalshoeken had ik bedacht. Bijvoorbeeld van elke dag een foto met een verhaal. Aanrader, lees dan Sander Grefte zijn blog op zijn website. Iedere dag telde voor mij zoveel foto’s en herinneringen die ik ervan zou kunnen delen dat ik dan beter een fotoboek kan maken. Keuzestress dus! Een verhaal over alle gebeurtenissen, belevenissen? Dan zou ik beter een boek kunnen gaan schrijven. Geen writersblock dus! Okay, ik overdrijf nu een beetje. Maar voor het eerst had ik geen idee hoe dit aan te pakken. En dus nu bijna een maand later, met nog steeds onbewerkte foto’s is het derde verhaal over IJsland er. De eerste verschijnt via een blog voor Sigma Benelux, de tweede als column bij Natuurfotografie en dus hier de derde op mijn eigen website als eerste.        

Waar begin je dan met schrijven over 9 dagen fotograferen op IJsland?

Een plek die ik heel graag zelf met eigen ogen wilde zien en ervaren. De eerste kennismaking met Stokksness werd ik figuurlijk omvergeblazen door wat ik zag. Een hectische autorit ernaar toe omdat Sander de kleuropbouw in de lucht al ver voor zonsopkomst had gezien. Voor zijn gevoel waren we ietwat aan de late kant en dus wist hij niet hoe snel hij op verantwoorde wijze vanuit onze overnachtingsplek hiernaartoe kon rijden. Uiteindelijk kwam alles goed, want dit was het kleurrijke vuurwerk wat we voorgeschoteld kregen, terwijl we net er 5 minuten waren. En dat op een plek die je niet kent. Deze foto was het eerste wat in me opkwam. Dat Julien rechtsonder in beeld perfect stond, zag ik later pas! Kortom direct camera op statief en gaan, alles hierna zou bonus zijn.

Negen dagen fotograferen met twee fotovrienden, in een land dat me letterlijk en figuurlijk omver heeft geblazen, hoe begin je dan was de vraag. Nou ik vond het antwoord zoals de titel al kan doen vermoeden via Spotify en dus muziek. (Nb. de playlist vind je hier). “Every braking wave, Stiekem, Loosing my religion, Mooi, Another Day in Paradise en a Horse with no name”, zijn 6 tracks uit mijn Spotify favorieten die me hielpen bij het vertellen van dit verhaal. De combinatie muziek en fotografie is voor mij een heerlijke manier om jullie mee te nemen door 9 dagen op IJsland en zo goed als ik kan de herinnering delen. Terug naar essentie, want uiteindelijk draait het voor mij altijd in fotografie om: “Make your Memory Today”.

Stiekem

Het beroemde kerkje van VIK, gefotografeerd vanaf de parkeerplaats, de lage bewolking en het beetje licht zorgde voor een buitenkansje om dit beeld te maken.

Deze track met Maan en poprevelatie, Goldband, heeft qua songtekst en inhoud geen directe relatie met IJsland. Ik vind het gewoon een liedje dat ik graag luister. Een refrein dat lekker blijft hangen en me steeds weer terugbrengt naar de week op IJsland. Maar verder is er niets stiekems aan mijn fotografie avontuur. Het is een reis waarin ik letterlijk en figuurlijk omver ben geblazen. Ik dacht dat ik wel een beetje kon fotograferen, maar met alle ervaring die ik heb leek het toch echt anders. Zo overweldigd was ik door het landschap en de ruige natuur, de kust van het zuidoosten waar we verbleven. In de eerste twee dagen schoot ik alleen al bijna 1.500 opnames.

Iedere hoek wilde ik wel stoppen.

Als ik alleen geweest was, dan was ik nooit op mijn bestemming aangekomen! Wat ben ik onder de indruk van dit landschap. Soms niet in een foto vast te leggen zo groots en overweldigend. Het had zeker impact op me en om je een geheim te verklappen dat zag ik terug in mijn fotografie. De eerste dagen liep ik als een kip zonder kop rond, dat heb ik al lange tijd niet eerder zo meegemaakt in mijn fotografie. Ik durf wel te stellen dat ik uit mijn comfort zone was, maar gelukkig met nog net voldoende besef om goede foto’s te kunnen maken. Met goed bedoel ik van voldoende scherpte en juist belicht. Dat scherpe was namelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend, maar daarover later meer.

Gebeurtenissen

Een van de schaarse Drone shots die ik maakte op IJsland

Dat de week IJsland indruk op me heeft gemaakt laat zich in deze alinea samenvatten door wat gebeurtenissen. De eerste ochtend dat we erop uitgingen naar Stokksnes vergat ik mijn drone mee te nemen. Achteraf gezien waren de eerste twee dagen de momenten geweest om met mijn drone te vliegen. Simpelweg omdat er weinig wind was en de locatie, Stokksness (Vestrahorn) zich er perfect voor leende om vanaf een iets hoger standpunt te fotograferen. Ook vergat ik tijdens een perfecte zonsopkomst bij Vik mijn filters, terwijl juist toen het wat rustiger weer was en er dus met langere sluitertijden gewerkt had kunnen worden. Gedurende de hele week heb ik ook geen enkel moment het besef gehad, toen ik wel grijsfilters bij me had om met langere sluitertijden te werken. Wederom vanwege de wind.   

Een andere klassieker van weleens eerder gemaakte fouten ontstond later. Al klauterend een laag standpunt gevonden bij Eystrahorn. Hier had ik wel grijsverloopfilters en een polarisatiefilter bij me, maar niet de nodige 4 stops grijsfilter. Om tot overmaat van ramp, mijn meest gebruikte grijsverloopfilter, de 3 stops Benro zacht verloop grijsfilter die ik snel nog even in mijn jaszak had  gestoken, vergeten was en dus knak zei en in duizendstukjes brak! 

Kortom, stiekem had IJsland impact op mezelf en mijn fotografie. Dat zou niet anders worden, want met de constante heftige wind en windvlagen was het niet alleen lastig om scherpe foto’s te maken. Ook bruut was het door de windchillfactor. Gelukkig brachten warmte pleisters (onderrug), handwarmers en een enkele keer de voetwarmers van de Heat Company uitkomst. Maar het belangrijkste om deze koude goed te doorstaan en te verdragen is door zgh. hardshell of te wel windbrekers qua jas en overbroek i.c.m. een goede muts en handschoenen te dragen. Maar die wind! Bizar, terwijl ik rustig stond te fotograferen van wat ijsdetails, boem daar ging ik. Omver geblazen, hopla op mijn rug, camera in mijn hand maar onderste sectie van mijn fantastische Sunway statief geknakt. Gelukkig kon ik de poten op de breuk in het statief schuiven en in combinatie met de verstelbare midden kolom en duck tape tot en met vrijdag probleemloos fotograferen.

Details

12 SD kaartjes mee (4x 32Gb, 4x 64 Gb, 4x 128 Gb)
2 Camera’s ( Sony A7RV en Sony A7IV)
4 objectieven (Laowa 10-18 mm / Sony 16-36 mm / Tamron 28-200 en Sigma 60-600 mm.)
Bruto: 5.119 beelden. 50%-50% verdeling beide camera’s
Meest gebruikte objectief: 1) 28-200 (2.200 opnames) 2) 60-600 (2.000) 3) 16-35 (720).

Mooi

Zeg je IJsland, dan zeg je natuur en leven. En in die natuur horen dieren. Uiteraard had ik de paarden van IJsland in scope toen ik er heen ging, maar verder geen enkel moment stil gestaan dat IJsland meer te bieden heeft. Op de heen weg naar Höfn kwamen we langs het wereldberoemde Jökulsárlón gletsjermeer. Wij stopten niet op die populaire plek maar enkele honderden meters ervoor, het minder bekende Fjallsárlón. Na uiteraard eerste landschappelijk gefotografeerd te hebben was ik zoekende en verloren in wat ik hier moest fotograferen. Ik was nog steeds afgeleid door het landschap, wat nevel, besneeuwde bergtoppen en Sander zijn beroemde kaarsrechte bomen. Het bevroren ijsmeer met een schaarse ijs rots erin trok niet mijn aandacht en de zwarte vlekken in de verte maakten het rommelig en oninteressant voor me. Wat verloren liep ik er rond en heb dus eerst andere beelden gemaakt. Op een zeker moment besloot ik Sander en Julien, die aan de rand van het meer bezig waren, op te zoeken. Soms moet je een ander perspectief vinden en dingen leren herkennen, want wat bleek. Die zwarte vlekjes was een kolonie zeehonden die lagen te recreëren op het ijs 

Panorama nabij Fjallsárlón

Een perfect moment om met de Sony A7RV te spelen met de gloednieuwe focus bracketing functie, de zeehonden trokken nog niet echt mijn aandacht Fjallsárlón, deze ijsbrokken wel.

Zeehond in het winterse licht op het ijs bij Fjallsárlón, de 60-600 bracht uitkomst om verder te kunnen inzoomen.

A horse with no name

Later die week, ver in het zuidoosten van IJsland ontstond er een moment dat ik letterlijk mijn stopmoment aanvroeg. Nog steeds onder de indruk van het landschap zag ik aan de rechterzijde een weiland met twee pony’s erin…. Nadat ik al eerder de IJslandse paardjes met op de achtergrond de uitlopers van gletsjer Vatnajökulsþjóðgarður had gefotografeerd, ontvouwde zich voor me onderstaande foto. Hoewel ik eerst een andere pony in het vizier had, kwam er op eens een nieuwsgierige pony achter de rots vandaan. Precies mooi in het licht en in de compositie.

De song A Horse with No Name bleek gedurende de week op IJsland steeds een track te zijn die terugkwam. Simpelweg omdat we soms Julien zijn iPhone aanzetten en dit zijn eerste nummer in zijn playlist was die we konden beluisteren in de auto. Een song waar we alle drie plezier aan beleefden, vooral het rustige, sfeervolle, relaxte in de song samen met het aanstekelijke positieve refrein paste steeds goed bij ons gevoel. En was een goede manier om ons plezier te delen. Hoewel het liedje een hele andere boodschap heeft; het is min of meer een metafoor voor een manier om weg te komen van de verwarring van het leven naar een stille, rustige plek. Dit sluit ook wel weer ergens aan op de tegenstelling met IJsland, waar het ruig, door de koude en de wind ook niet echt rustig was. Ik denk dat dit alles bij elkaar het liedje daarom ook zo goed werkt.
 

Rendieren

Toen we verder in het zuidoosten waren en soms kleine groepjes rendieren tegenkwamen die rustig stonden te grazen niet ver van de weg af, moesten we op een zeker moment wel een keer een stop maken. Op de laatste dag ons verblijf in het Oosten zagen we onze kans schoon om er toch eens een poging aan te wagen ze vast te leggen. De keuze om de 60-600 mm. mee te nemen heeft me in dit soort wildlife gevallen geen windeieren gelegd. Bij objectieven denk je direct aan bereiken boven de 400 mm. brandpuntafstand aan wildlife fotografie. Ik had deze lens meegenomen vanuit een heel ander perspectief. Naast de 28-200 een andere allrounder te hebben om enerzijds zo min mogelijk hoeven lens te wisselen en anderzijds net dat stukje extra bereik te hebben om te kunnen inzoomen op het landschap. Zoals ik al eerder hierboven schreef ben ik als fotograaf amper wilde life fotografie gedreven. Maar deze ontmoeting met de rendieren in dit landschap, het hoort erbij in deze serie en met licht en wat sneeuw een moment om niet te vergeten.

Foto credits: Julien Beyrath. Op de rug gezien terwijl ik langzaam met de Sigma 60-600 mm. verder naar voren liep om een nieuw beeld van de rendieren te maken.

Plat op de bevroren grond in het gras. Steeds een stukje verder naar de rendieren toe en zoeken naar een moment om de juiste foto te maken, want net als met de Schotse hooglanders staan ze voortdurend met hun hoofd naar beneden te grazen, maar net op dit moment keek deze even op, vermoedelijk omdat Sander of Julien zich achter mij verplaatste.

Every Braking Wave

Ongekende condities aan de Atlantische kust, een voorbij trekkende bui en een ruige zee,

Dit soort condities, dreigende luchten, de bergtoppen en licht ongekend mooi.

Bij toeval kwam ik bij deze track van U2 terecht, omdat deze in een van mijn playlist suggesties naar voren kwam. Al luisterend ontdekte ik ook dat de eerste regels van het lied beginnen met:

“Every braking wave on the shore, tells the next one there’ll be one more”.

Hoewel ik zeker als wens had voordat ik naar IJsland zou gaan om iets te fotograferen met de zee en een berglandschap inde achtergrond, denk maar aan Stokksness of Vik. Kon ik niet vermoeden dat er een rode lijn door alle beelden zou ontstaan waarin de zee, de golven, de branding met in de achtergrond de bergen een prominente rol zouden spelen. Ik zal hier later een separate blog aan wijden. Zoals ook in deze fantastische track van U2 te beluisteren valt: “And stop chasing every breaking wave”. Dat chasen van iedere golf te stoppen is minder goed gelukt, want iedere keer weer ontstond er met iedere nieuwe golf een nieuwe foto. Dit is voor mij de grootste reden dat ik zoveel foto’s (5.000) heb gemaakt.

Another Day in Paradise

Tijdens de eerste ochtend was het zeer kleurrijk, een panorama die ik vastlegde met het Sigma 60-600 mm objectief op 60 mm.

Waar velen op een fotografie reis gaan om veel plekken te zien, hadden we samen bedacht dat we meerdere dagen in de omgeving van Vestrahorn, Eystrahorn zouden verblijven. De reden erachter was simpel. Meerdere zonsopkomsten bij Vestrahorn hebben. In rust kunnen werken en door op 1 plek vaker te zijn proberen andere invalshoeken en beelden tekunnen maken. Dan moet je niet al op dag 1 bij zonsopkomst er aankomen en super spectaculaire kleuren krijgen. De eerste keer dat we bij Vestrahorn aankwamen hadden we prachtige kleuren, de tweede ochtend was het al super stevige wind en kwam de zon er pas later door, maar werden we wederom getrakteerd op mooi licht en wolken met in de achtergrond Vestrahorn en Brunnhorn. 

Het strand van Stokssnes, Vestrahorn, die we drie ochtenden op rij bezocht hebben leverde ook op de tweede ochtend een prachtig panorama op met in de voorgrond de begroeide duinheuvels

Het strand van Stokssnes, Vestrahorn, hier op de derde ochtend gefotografeerd met Sander die geduldig passeerde voor me.

De derde ochtend was het een super strakke blue hour, maar met een zeer stevige wind, eerder storm, was het niet alleen een uitdaging om overeind te blijven, laat staan met langere sluitertijden fotograferen. Dus greep ik terug op wat andere instellingen, maar die bleken niet voldoende om goede foto’s af te leveren. Wel nadat er meer licht kwam kon ik wat beelden maken. Maar achteraf, omdat je al twee keer eerder hier had gefotografeerd, met wel steeds zwaardere condities (wind en kou) kostte het me uiteindelijk niet veel moeite om Vestrahorn de rug toe te keren en een van mijn lievelingsfoto’s (zie onderstaande foto) van deze week te maken. 

Net nadat de zon boven de bewolking uit kwam, in de striemende wind, kon ik dit beeld maken van een fotograaf op zijn weg terug naar…..ik denk een van mijn absoluut favoriete beelden van de  9 dagen op IJsland.

Foto credits: Julien Beyrath legde me op dezelfde wijze vast zoals ik zelf eerder het bovenstaande beeld maakte op het strand van Stokksnes. Wat een mooie herinnering.

Loosing my religion

Of liever gezegd, ik was iets kwijt in mijn fotografie. Ik was voorheen een enorme liefhebber van groothoeklenzen, maar de laatste twee jaren had ik denk ik te veel groothoek gedaan. Anderzijds kwam er ook een objectief in mijn fototas, de Tamron 28-200 mm. die het als allroundlens enorm makkelijk voor me maakt dankzij het handige zoombereik, waarover ik al eerder schreef in mijn blog. Wellicht was ik ook wel wat te lui, maar anderzijds werken met een groothoeklens is niet een kwestie van altijd moeten en zeker ook van kan het wel. Een goede foto met een groothoeklens vraagt een voorgrond, interessant onderwerp en sterke lucht. Gelukkig waren op IJsland de condities, lokaties uitstekend om de onbeantwoorde liefde voor groothoek te beantwoorden en herontdekte ik de groothoeklens weer,

Ook de Laowa C-Dreamer met zijn bereik van 10 tot 18 mm. kwam van pas op dit unieke plekje wat we tussen Vestrahorn en Brunnhorn ontdekten.

Nabij Fjellfal, een heerlijk moment vlak voor zonsondergang, besneeuwde toppen en het koele azuur kleurige water vroeg om een opname met de groothoeklens.

Tot slot over 9 dagen fotograferen op IJsland

Een blog moet geen boek worden en met ruim 2500 woorden al en 7 pagina’s in Word is het een goed moment om een punt achter deze eerste blog 9 dagen fotograferen op IJsland te zetten. Hoewel er nog genoeg foto’s te delen zijn, ben ik zoals ik hierboven al schreef van plan in een tweede blog te maken en dieper in te gaan op de zeelandschappen. Ook lijkt het me leuk eerstdaags mijn top 20 aan beelden te delen hier. Voor nu was mijn doel de hoogtepunten van deze reis te delen. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik nog wel een paar momenten heb om te delen. Of te wel jullie zijn voorlopig nog niet van me af met het IJsland avontuur.

Tot slot dank aan Sander voor het hele week rondrijden en Julien voor de fraaie behind the scenes beelden die ik van hem kreeg, mannen THANK YOU voor een grandioze week. EN aan iedereen die deze blog heeft geleden, dank je wel.

//Dave